Mandeulia eta Liztorra

Behin batean mandeuli andrea herrira joan zen pasatzera.
Mandeulia oso zintzoa zen.
Egun on ,Mandeuli andrea -agurtu zuten untxiek.
Baita zuen ere! erantzun zuen mandeuliak.

Mandeuliak lagun asko zituen herrian eta denek aite zuten.
-Zer moduz mandeulia?-esan zioten txoriek.
-Oso ongi lagunak, eta zuek?-galdetu zuen mandeuliak.
-Primeran!





Mandeuliak aurrera jarraitu zuen. Bere handia egiten zuen.
-Kaixo mandeulia! Zer moduz?-Esan zioten liztorrek.
-Egarri naiz!non dago ibaia?
-Hor dago zuhaitzaren azpian -erantzun zioten erbiek-kontuz ibili,oso irriskarra da eta.

Baina mandeuliak kasurik egin eta plasta! Erori zen ibaira.
Lagundu,mesedez,lagundu! -ohiukatu zuen mandeuliak.

Orduan erbiak azkar,azkar joan ziren inurriarengana.
-Mesedez etorri!mandeulia ibaira erori da eta laguntza behar du.
Inurria oso gaiztoa zen eta azkar-azkar ibaira ailegartu zen.
-Ene!Mina hartu duzu?-galdetu zion inurriak
-Ez galdetru eta atera hemendik!

Bai lasai baina...ez duzu minik hartu?
-Mesedez, ez galdetu eta atera hemendik!-errepikatu egin zuen mandeuliak.

Erbiak belearengana joan ziren.

-Mesedez etorri !mandeulia ibaira erori da,laguntza behar du eta inurri gaiztoak ez du ezer egiten .

Orduan belea korrika -korrika ibaira joan zen, erpea luzatu eta atera zuen .

-Uf,eskerrik asko-esan zion mandeuliak -salbatu nauzu!

Eta inurriak galdezka jarraitzen zuen...

-Ez duzu minik hartu?

Beleak inurriari haserre esan zion:

-Hitz egin gutxiago, eta lan egin gehiago!

Hala bazen eta ez bazen , sar dadila kalabazan eta atera dadila Iruñako plazan.