maite eta leireen ipuina

Bazen behin Beldurti izeneko zaldi bat ,kanpora joan zen paseatzera . Zaldia oso alaia zen.


-Egun on , "Beldurti"!- galdetu zuten untxiek.


-Baita zuei ere- erantzun zuen zaldiak.


Zaldiak lagun asko zuten zelaian... eta denek maite zuten.


-Zer moduz "Beldurti"?- esan zioten ahuntzek.


-Oso ongi lagunak, eta zuek?


-Primeran!


Zaldiak aurrera jarritu zuen. Euria hasi zen.


-Kaixo "Beldurti" , zer moduz?- esan zioten saguek.


-Nekatuta nago! Non dago kobazuloa?


Hor dago ,basoaren ondoan -erantzun zioten saguek - kontuz ibili ,oso arrizkutsua da eta ...


Baina zaldiak kasurik egin ez eta plasta! Erori zen kobazulora.


-Lagundu mesedez lagundu!- ohiukatu zuen zaldiak


Orduan saguak azkar , azkar joan ziren leohiarengana .


-Mesedez etorri zaldia kobazulora erori da eta laguntza behar du.


Lehoia oso polita eta langilea zen eta korrika, korrika kobazulora ailegatu zen.


-Ene! Mina hartu duzu?- galdetu zion lehoiak.


-Ez galdetu eta atera hemendik!


-Bai lasai- Ez duzu minik hartu?


-Mesedez es galdetu eta atera hemendik- esan zion zaldiak.


Saguak lehoiarengana joan ziren.


-Etorri ,zaldia kobazulora erori da eta laguntza behar du.


Eta lehoi alaia korrika, korrika salbatzera joan zen


Orduan lehoia korrika, korrika kobazulora joan zen eta azkar atera zuen.


-Uf ,eskerrik asko- esan zion zaldiak.-Salbatu nauzu!


Eta lehoiak galdezka jarraitzen zuen...


-Ez duzu minik hartu?


Saguak lehoiari haserre esan zion:


-Hitz egin gutxiago eta lan egin gehiago.


Eta hala bazan edo ez bazan sar dadila kalabazan eta atera dadila Iruñeko plazan.