txakurrak eta astoa(Aaron Sanchez etaAlberto Almendros)

Bazen behin txakur emea ,mendira joan zen paseatzera.Txakurra oso arina zen.
-Egun on , txakur emea agurtu zuten txirritek
-Baita zuei ere!- erantzun zuen tzakurrak.
Txakurrak lagun asko zituen mendian...eta denek maite zuten.
-Zer moduz txakurrak?-esan zioten saguek.
-Oso ongi lagunak,eta zuek?-galdetu zuen txakurrak.
-Primeran!
Txakurrak aurrera jarraitu zuen.Bero handia egiten zuen.
-Kaixo sagua!Zer moduz?-esan zioten saguek?
-Egarri naiz!Non dago puntzua?
-Hor dago, etxearen azpian- erantzun zioten saguek-kontuz ibili oso irristakorra da eta.
Bina txakurrak kasorik egin ez eta bom!
Erori zen lakura.
-Lagundu, mesedez, lagundu!-ohiukatu zuen txakurrak.
Orduan saguak azkar-azkar joan ziren astoarengana.
-Mesedez, etorri!Saguak lakurra erori da eta languntza behar du.
Astoa oso alferra eta berritzua zen eta poliki-poliki lakura ailegatu zen.
-Ene!Mina hartu duzu?-Galdetu zion astoak.
-Ez galdetu eta atera hemendik!
-Bai, lasai, baina... ez duzu minik hartu?
-Mesedez, ez galdetu atera hemendik!-ohiukatu zuen txakurrak.
Saguak hartzarengana joan ziren.
-Mesedez etorri! txakurrak putzura erori da, laguntza behear du eta astoa alferrak ez du ezer egiten.
Orduan katua korrika-korrika lakura joan zen, besoa luzatu eta atera zuen.
-Uf eskerrik asko!-esan zion txakurrak.
-Salbatu nauzu.
Eta astoak galdezka jarraitzen zuen...
-Ez duzu minik hartu?
Hartzak astoari haserre esan zion:
-Hits egin gutxiago, eta lan egin gehiago!
Hala bazen ez bazen, sardadila kalabazan eta atera dadila Iruñako plazan...